top of page

MRS. DOPPELGÄNGER Episode 4 – “Mrs. Chang & Mrs. Eng Bunker”

 

 

 

INT. SLAAPKAMER. AVOND

 

We zien een schemerige slaapkamer. Er liggen verschillende kledingstukken op de vloer. Opgesteld achter in de hoek staat een met fluweel beklede sofa, in een uitzonderlijke kleur blauw. (Waar zou die gekocht zijn?) Hierop zijn twee vrouwelijke personen te zien, die waarschijnlijk een bekoorlijke bijrol spelen maar net zo goed kunnen worden aangezien voor de hoofdpersonen, waar deze hele scène om draait. Maar dit kan de toeschouwer slechts gissen. De camera zoomt in op twee vrouwelijke lichamen (God hebbe hun vel) in en om elkaar. Ze hebben zich laten uitkleden. (Zijn dit dezelfde vrouwen die we zojuist nog op de sofa zagen zitten?) Het belangrijkste is dat men het gevoel heeft dat ze met geen mogelijkheid van elkaar gescheiden kunnen worden. Hier zou een gechoqueerd gevoel uit voort moeten komen. De fles wodka kan elk moment tevoorschijn worden gehaald. We horen de ‘Totentanz’ van Franz Liszt op de achtergrond.

 

 

                                 T.

                       Ik ben blij dat je er bent.

 

                                 S.

                       Ik kan niet anders dan bij je

                       zijn. Dat weet je best.

 

                                 T.

                       Wat probeer je me te                                         vertellen?

 

                                 S.

                       Niets. We zijn tot elkaar

                       veroordeeld om elkaar 

                       wederzijds mee te slepen,

                       dat is alles.

 

                                 T.

                       Wat is dit voor een wartaal?

 

                                 S.

                       Kijk dan naar ons!   

                       We lijken verdomme wel een  

                       kermisattractie!

                                 T.

                       Maar wil je dan normaal zijn?

                       Ik kan me niet voorstellen

                       dat we het leven als ieder

                       ander zouden leiden.

 

                                 S.

                       Maakt het jou dan nooit

                       neerslachtig dat jij en ik

                       niet bestaan, alleen wij?

 

                                 T.

                       Zodra één van ons gestorven

                       is, hebben we inderdaad

                       alle reden om bokkig te

                       lopen doen. Maar zover ik   

                       weet, zijn we nog alle twee in

                       leven.  

 

                                 S.

                       Wat klets je nou. Als de een

                       sterft dan zal ander sowieso

                       niet meer leven. Het is ons

                       lot om te sterven als de ander

                       sterft. We zitten voor altijd

                       aan elkaar vast.

 

                                 T.

                       Maar dat is toch juist een

                       mooie gedachte? Dan worden we

                       van die schattige spookjes

                       in kamer 237.

                      

                                 S.

                       Natuurlijk. Maar ik voel mij

                       evengoed onzichtbaar.

 

                                 T.

                       En nu geef je mij de schuld?

 

                                 S.

                       Nee, ik heb er gewoon nu

                       even genoeg van, dat is alles.

                       

                                 T.

                       Als je genoeg van mij hebt,

                       waarom laat je me dan niet los?

 

                                 S.

                       Kun jij mij dan ooit loslaten?

                       

                                 T.

                       Het is dezelfde vraag.

 

                                 S.

                       Dan heb je ook geen antwoord

                       nodig.

bottom of page