MRS. DOPPELGÄNGER Episode 5 – “Mrs. Grady & Mrs. Grady”

 

 

 

INT. HOTEL/GANG. NACHT

 

We zien een gang van een verlaten hotel met een jaren zeventig tapijt en oubollig behang tegen de muren. (Het klinkt een beetje truttig maar Jack Nicholson schijnt er ook te hebben gelogeerd.) We bevinden ons bijna in kamer 237. Elektronische Muziek van Wendy (Walter) Carlos zwelt aan tot een onheilspellende climax. Je verwacht bijna dat er een kind op een driewieler opduikt. Het geluid van een typemachine juicht door de ruimte. (Per ongeluk misschien?) We zien twee griezelige, meisjesachtige vrouwen in hun zondagse jurken. De benauwende gedachte zou nu moeten opkomen, dat wij ze ergens eerder hebben gezien. (Laat ze maar denken.) Er moet eigenlijk het gevoel ontstaan dat men niet durft weg te lopen, hoewel men dat nu wel zou willen. Wij zien opnieuw een of andere geheimzinnige gang. (Dezelfde van daarstraks? Hoe kom je anders in kamer 237?) De vrouwspersoontjes staan naast elkaar met een provocerende blik in de camera te kijken alsof ze de toeschouwer uitdagen met hen te komen spelen.

 

 

                                  S:

 

                       Wij waren het.

                       Wij zijn het monster.

 

                                  T:

                       Maar waarom? Hoezo? Wij

                       zijn toch als voorbeeldige

                       meisjes in een blauw

                       jurkje naar buiten gegaan?

 

                                  S:

                       We hadden er beter aan gedaan

                       rode jurkjes te dragen die onze

                       eigenaardigheden minder goed

                       zouden hebben doen uitkomen.

 

                                  T:

                       Onze jurkjes zijn toch

                       rood nu? Rood van alles

                       waar we ingestapt zijn.

 

                                  S:

                       Dat bedoel ik. We veranderen 

                       in monsters wanneer we naar

                       buiten gaan.

 

                                  T:

                       We zien er anders verdomd

                       goed uit. Denk je heus dat

                       wij tot iets gruwelijks in

                       staat zijn?

 

                                  S:

                       Wat ik weet is dat ik dit

                       jurkje niet had verdragen,

                       als ik jou niet had gehad. 

 

                                  T:

                       Je denkt dat we in een film

                       van Stanley Kubrick beland   

                       zijn. Bedoel je het zo?

 

                                  S:

                       Zo vergezocht is dat niet.

 

                                  T:

                       Wat wil je daarmee zeggen?

 

                                  S:

                       Je weet hoe de mensen kletsen.

 

                                  T:

                       Gezien ons uiterlijk is dat                                 niet zo raar, toch?

 

                                  S:

                       Dat is het probleem nu juist

 

                                  T:

                       Mijn rug op met de mensen.

                       Ze zijn gewoon jaloers.

 

                                  S:

                       Misschien moeten we voor altijd

                       en altijd en altijd binnen

                       blijven.  

 

                                  T:

                       Over altijd gesproken.

                       Eigenlijk zien we er altijd

                       vreemd uit waar we ook zijn.

 

 

 

 

 

​